__________________दिवाकर चौकेकर_____सहा गझला_______________

1.

आले चुकून पाणी डोळ्यात सांजवेळी;

भलतीच आणिबाणी डोळ्यात सांजवेळी.

झाले प्रयत्न सारे विसरून जावयाचे;

पण तरळते कहाणी डोळ्यात सांजवेळी.

धावा कसा करावा आता मला कळेना;

झरते अभंगवाणी डोळ्यात सांजवेळी.

असतो प्रयास माझा दुःखास झाकण्याचा;

उरते तरी निशाणी डोळ्यात सांजवेळी.

बघ पापणीत माझ्या येऊन थांबलेली,

ही आसवे शहाणी डोळ्यात सांजवेळी.

मी आठवू कशाला ती कालचीच घटना;

झाली जुनी पुराणी डोळ्यात सांजवेळी.

2.

वेदनेला ती उराशी माळते;

मी जसा आहे तसा सांभाळते.

खूप काही कौतुकाने सांगते;

खूप काही बोलण्याचे टाळते!

प्रेम करते का कुणी दुःखावरी;

ही शहाणी त्याचवरती भाळते.

धीट ती आहे तसे मी जाणतो;

मात्र अश्रू एकट्याने ढाळते.

हा "दिवाकर" हार आता मानतो;

जीव इतका ती स्वतःचा जाळते.

3.

खांद्यावरच्या पदराला ती बोटावरती बांधत असते;

जणू काय ती ह्या चाळ्यांनी दोन जिवांना सांधत असते.

रागलोभ अन् हेवेदावे इथे न चुकले कधी कुणाला;

विकार असले उखळामध्ये टाकून आता कांडत असते.

तिच्यामुळे ह्या घरास माझ्या घरपण आले उघड सत्य हे;

तिची नोकरी सांभाळुन ती घरात सुद्धा रांधत असते.

इथे तांबडे फुटण्याआधी जुंपुन घेते रोज स्वतःला;

असे खपोनी घरास अमुच्या नीटनेटके मांडत असते.

तिला न जमले कधी कुणाशी वाद घालणे भांडण करणे;

पण नियतीशी ती एकाकी झुंजत असते,भांडत असते!

अता न उरली मला काळजी "दिवाकराच्या" संसाराची;

विष्णू संगे जशी लक्षुमी तशी इथे ती नांदत असते.

4.

दिव्यातील जळती जणू वात आहे;

उभा जन्म माझा असा जात आहे.

कसा दोष देऊ ? जगाला तरी मी;

उन्हाळाच  माझ्या नशिबात आहे.

पुन्हा जातवारी करू आज आता;

इथे  बेइमानी  नवी  जात  आहे.

जरी  चेक  नाही  इथे  बादशाला;

तरी जग म्हणाले तुझी मात आहे.

तिथे लाख त्यांना मिळो मान मोठा;

' दिवाकर ' इथे ही गझल गात आहे.

5.

कशास रोज रोजचे असे इथे मरायचे;

असेच दुःख पोळते इथे किती सहायचे.

करून टाक मोकळे तुझ्या मनात काय ते;

कशास आसवात या घडी घडी भिजायचे.

करू नकोस याचना उगीच ह्या जगापुढे;

भिकारड्या जगास ह्या तुलाच खूप द्यायचे.

घरी अता जरी तुझ्या विचारतील रोज ते;

तसेच सांग तू तिथे मनात जे करायचे.

'दिवाकरास' वाटते तसेच तू करून जा;

मनातलेच साधले असेच गे बघायचे.

6.

गतजन्मीचे पुण्यच माझे मला भेटली कविता-राणी;

तिला भेटण्या आधी होती माझी कविता उदासवाणी.

आली होती एक पाहुणी तिची सांगतो अता कहाणी;

आज जाहली पूर्ण मराठी जरी असे ती कधी इराणी.

रसिक देतसे दाद अशी की मैफिल सगळी रंगत जाते;

घरंदाज अन् चंचलशा या गझलेची मी गातो गाणी.

तिच्यामुळे हे जीवन माझे बदलुन गेले खरे सांगतो;

गझले खातर चार गावचे पिऊन आलो मी ही पाणी.

गझले पायी वेडा मजला ठरवुन गेले लोक येथले;

खरेच सांगा होती का हो अशी माणसे खरी शहाणी.

वृत्तामध्ये रदिफ काफिया अलामतीसह योजत जाणे;

सोपी भाषा सहज बांधणी हीच असे रे तिची निशाणी.
____________________________________________

दिवाकर चौकेकर,

गांधीनगर ( गुजरात )