यश कुणा मिळते विनासायास गोपाळा ?
जाउनी शिखरावरी हरलास गोपाळा!
का निरंतर वाढतो हा ध्यास गोपाळा ?
माणसाला... केवढा हव्यास गोपाळा!
गोड घ्यावा मानुनी रे आपल्यापुरता;
जेवढा मिळतो सुखाचा घास गोपाळा.
आतली कोंडी कधी बेभान झाली तर
गुदमराया लागतो मग श्वास गोपाळा.
-हास होतो शेवटी सा-याच गोष्टींचा;
तू खरेतर घे अता संन्यास गोपाळा.
बोलणे झाल्यावरी जे बोलणे उरते...
तेच मग देते मनाला त्रास गोपाळा!
चांगला आशय कधी तू मांड एखादा;
अक्षरांची केवढी आरास गोपाळा!
सत्यता पचवायलाही लागते क्षमता;
शेवटी खोटेपणा हा भास गोपाळा!
चांगदेवाची गुरू ठरलीच ना मुक्ता;
दे खरा सन्मान तू ज्ञानास गोपाळा!
जग किती गेले पुढे...तू पाहिले नाही;
तू तुझ्या दुनियेमधे रमलास गोपाळा.
लाभले होते तुलाही वलय सन्मानी;
आखली भवती स्वत: तू आस गोपाळा.
यापुढे कक्षा तुझी सोडू नको बावा;
ग्रहण तुजला लागले खग्रास गोपाळा.
ही तुझी माफी सुशोभित काय कामाची ?
एकदा बोलून तू चुकलास गोपाळा.
मान्य तर आतुन तुला आहे खरे सारे;
त्यामुळे खोटेच पण नमलास गोपाळा.
लागली चाहूल जर भूकंप येण्याची;
सावरावे तू तुझ्या जगतास गोपाळा.
ही अरेरावी तुझी नाही बरी इतकी...
माज बनतो शेवटी... गळफास गोपाळा!
बोलली दुनिया किती बघ आदराने ही;
सभ्यतेची सोडली तू कास गोपाळा.
भांडणाने सुटत नाही प्रश्न कुठलाही;
मानते दुनिया ख-या प्रेमास गोपाळा.
मूळ मुद्दा मी अजुनही बोललो नाही;
जो खरा आहे तुझा इतिहास गोपाळा.
स्वर-अलामत यातले तू गूज समजुन घे;
काफियाचा ना तुला अदमास गोपाळा!
मी न वेलांटी उकारा सारखा कोणी;
तू नको तेथेच का वळलास गोपाळा.
आदराने बोललो कायम तुझ्याशी मी;
पण कमी समजू नको मौनास गोपाळा.
का नवोदीतांप्रमाणे वागतो वेड्या;
बंद कर ना ही तुझी बकवास गोपाळा.
वासरामध्ये शहाणी गाय तैसा तू;
त्रास मग देतोस का गोठ्यास गोपाळा.
ऊंट यावा डोंगराखाली तसे झाले...
ज्येष्ठता विसरून तंतरलास गोपाळा!
हादरा पहिलाच हा बसला तुला आहे;
त्यामुळे ढळला तुझा विश्वास गोपाळा.
सत्य दुनियेला शहाणे करत जाते रे;
पकडले आम्ही तुझ्या कानास गोपाळा.
सर्वकाही ज्येष्ठतेने तोलतो का तू ?
ही नवी पीढी तुझ्याहुन क्लास गोपाळा!
तू जरी दशाकानु-दशके खरडली पाने;
त्यापरी नवखा बरा हमखास गोपाळा.
वंदनीयांच्या समोरी टेकतो माथा;
माननीय राहते नावास गोपाळा.
फोल ठरली भाषणे आता तुझी सारी;
तू न मुद्यावर कधी आलास गोपाळा.
का लहानांनी न सांगाव्या चुका मोठ्या;
वय तसे नसतेच अभ्यासास गोपाळा!
तू धनी झाला चुकांचा पाहते दुनिया;
उर्मटासम व्यर्थ बडबडलास गोपाळा.
खूप तू केली फसवणूक शब्दब्रह्माची...
भोग आता यापुढे वनवास गोपाळा!
का स्वयंभू जाहल्याच्या वल्गना करतो;
पावतो तर दगडही नवसास गोपाळा.
कूपमंडुक जाहला आहेस आता तू;
लाभुदे तुज सागरी सहवास गोपाळा!
घातले शेपुट जसे तू श्वान एखादा;
भूंकण्याआधीच घाबरलास गोपाळा.
तू चुकांचा जेवढा रचलास हा डोंगर;
का न केला तेवढा अभ्यास गोपाळा?
काव्य प्रगती पुस्तकावर तू हुशारच रे;
पण, ग़ज़ल विषयात तू नापास गोपाळा!
रंगली चर्चा ख-या अभ्यासकांमध्ये...
पोपटासम बोलुनी फसलास गोपाळा.
समजतो ज्ञानी स्वत:ला तू जरी मोठा;
एक टीकेनेच गोंधळलास गोपाळा.
लागला आहे सुरुंगच अढळ स्थानाला;
त्याविना का सांग बावरलास गोपाळा.
हा गजलचा मुकुट आहे सख्त काटेरी;
शोभतो कवितेमधे तू खास गोपाळा.
ही तुझी त्रेधा नि तिरपिट का उडाली रे ?
एक चर्चेतच कसा दमलास गोपाळा ?
सारवा सारव कशाला सवलतींची ही ?
मानतो आम्ही ख-या तंत्रास गोपाळा!
सिद्ध कर फिरुनी स्वत:ला तू खरे आता...
दाखले खोटे नको आम्हास गोपाळा.
मान्य कर मोठ्या मनाने तंत्र फसल्याचे;
गजल लिहिताना किती चुकलास गोपाळा!
लाभली नक्षत्रप्रतिभा जर सुगंधी ही;
दरवळो काव्यातला मधुमास गोपाळा.
आकडा छत्तीसचा नाही तुझा माझा;
मी तसा मोठ्या मनाचा दास गोपाळा.
गोजिरे बोलुन फसवले तू जगाला या;
सांग ना सच्चा कुठे उरलास गोपाळा?
________________________________
खुप सुंदर !
उत्तर द्याहटवा