__________________________खलील मोमीन___दोन गझला________________

1.

जीवना थांबू नको रे अवखळा;

ते सुखी डबके नव्हे ती अवकळा.

काय काळाचा मळाही करपला;

दे दिलासा वाहुनी तू खळखळा.

दु:ख देते भान वेडया,सुख नव्हे; 

सोस त्याला,मानतो का अडथळा?

धोंड वाटेतील होण्याऐवजी-

बाल हातातील हो तू खुळखुळा.

सत्य जैसे धीट तैशी नजरही;

रोखता,कापेल खोटे चळचळा.

वाहणे,शिंपीत जाणे,फुलविणे;

जीवनाचा अर्थ आहे कळवळा!

2.

सुखाची नि माझी चुकामूक झाली;

जिण्याची खरी रीत ठाऊक झाली.

भला दाम प्रश्नास देणार होतो;

पुढे उत्तरे स्वस्त घाऊक झाली.

शमेना तरी आस त्या उत्तरांनी;

तशी उत्तरेही पुन्हा मूक झाली.

किती सोस होता व्यथा सोसण्याचा;

अपेक्षा भिकेचीच का भूक झाली. 

तरी दु:ख मैत्री करेना, म्हणाले,

"सवे मी तुझ्या चाललो चूक झाली!"

रडू लागले हासणे जीवनाला;

म्हणे काळ थोडी करमणूक झाली.

____________________________