________________________कमलाकर देसले___तीन गझला________________

1.

नकोच शोधू छापिल उत्तर;

प्रश्नांमध्ये भटकंती कर.

काठीण्याच्या उरात गवसे;

करुणेचा झुळझुळता पाझर.

विषात सुद्धा अमृत असते;

हे प्रतिभेला कळते लवकर. 

मनासारखे घडले कोठे -

कधी कुणाचे इथे आजवर?

विश्वाचा नागरिक होण्या-

पाडुन बघ ते मनातले घर.

मंदिरातला राम, काल बघ;

होता संगमरवरी पत्थर.

खुशाल घे सर्वांशी पंगा;

नकोच पण काळाशी टक्कर.

कधीतरी व्हायला हवा हा;

अभिमानाचा टायर पंक्चर.

हृदयच ज्याने चर्च बनविले;

तोच खरोखर असतो फादर.

2.

भावनांची झाक थोडी ओल बाई;

येथल्या नियमात आता बोल बाई.

ऊन,वारा,पावसाळा झेलणारी;

जाणतो मी जखम आहे खोल बाई.

माय, मैत्रिण,लेक होते बहिण सुद्धा ;

तू किती करशील येथे रोल बाई ?

तू अनिच्छेने स्वत:ला कोंड आता;

चांगला नाहीच हा माहोल बाई.

हासण्याचे घेतले मक्ते तयांनी;

तूच भरते आसवांचा टोल बाई.

वेल घेते हात हाती मांडवाचा;

सोडला की हात...जातो तोल बाई.

हा तुझा मोठेपणा आहे धरेचा; 

तू दिले आहे क्षमेला मोल बाई.

ऐकु ना यावीच किंकाळी तुझी ती;

याचसाठी वाजती ते ढोल बाई.

3.

घातली तू केवढी ही भुरळ आहे;

प्रेमही तितके तुझे हे नितळ आहे.

पाकळ्या नाजूक इतक्या भोवताली;

कैद भ्रमराला अता ही अटळ आहे.

प्रेम म्हणजे पेरणे अन देत जाणे;

पेरल्याने लाभले मज बखळ आहे.

तू नभाहुन वेगळी नाही तरीही;

तूच वार्‍याहून सुद्धा चपळ आहे.

हा तुझा सहवास इतका लाघवी की,

वाटतो अंधार सुद्धा उजळ आहे.

प्रेम करते एवढे माझ्यावरी तू;

वाटते...मी ईश्वराच्या जवळ आहे!

_____________________________