_________________गणेश शिंदे________तीन गझला_________________

1.

माझा प्रवास वेडा,म्हणतात सर्व वारे,

फुलवून पाहती का माझ्यातले निखारे?

माझ्या दुखावरी दे,गझले अता उतारा;

जगलो तुझ्यामुळे तर,फेडीन पांग सारे.

अमरत्व तू उगाचच,देतो मला कशाला;

असशील देव तर मग, दोन्ही मिळव किनारे.

कुंपण कशास वेडे,तू घातले मनाला;

कळतील का तुला मग,श्वासातले शहारे?

भरणार पोट नाही,कविकल्पनेत माझे;

ताटात काय घेवू,स्वप्नामधून तारे?

2.

जाते कसे अचानक, हे एक साल मागे;

देहात पेटलेले,ठेवून हाल मागे.

शैशव असेच माझे,आले तसेच गेले;

पोटातल्या भुकेची,होती मशाल मागे.

जगतो तसा बरा मी,सोबत विवंचनांच्या;

फुकटात श्वास तोवर,घेतो खुशाल मागे.

काळीज वाढवावे, जगणे लहान येथे;

ठरले कधीच जाणे,सोडून पाल मागे.

झंकारल्या जिण्याची,मैफल अखेर सरता;

निःशब्द काळजाचे, उरतात ताल मागे.

गेल्या क्षणास माझा,नेहमी सलाम आहे;

त्यांच्यामुळेच सुटले,सगळे सवाल मागे.

नुकता जगायचा मी,केला कुठे 'गणेशा',

अन नेमकाच मृत्यू,हसला जहाल मागे.

3.

तू गेल्यावर पक्के घर नुसते कोसळते;

आधाराला कोणी नसले की मन छळते.

राहू दे ना हात घडीभर स्वप्नांभवती;

'अंगण झाडायाचे आहे' मजला कळते.

वापरतो तू कुठले अत्तर सांगत जा रे;

धरतीवर तू कोसळतांना जग दरवळते.

मी नसले की वा-यावरती लक्ष असू दे;

आठवणींच्या पानोपानी मी सळसळते.

बांधावरचे सुकले होते झाड जरासे;

त्याला कळले जमिनीमधले दुःख तरळते.

प्रत्येकाचे 'घर कौलारू' सुंदर नसते;

घरात गेल्यावर कळते,छप्परही गळते!

आयुष्याची भाकर साला चन्द्र नसावा;

ते तर नक्की सूर्याइतके सत्य उजळते.

_________________________________

गणेश शिंदे,दुसरबिडकर

९९७५७६७५३७